Applaus is er in alle soorten en maten. Van een warm applaus voor zorgmedewerkers en het klappen bij een begrafenisstoet tot een staande ovatie na een spettend optreden. Maar ook op de Intensieve Care klinkt soms applaus.
Toch spreken de muzikanten van MuzIC nooit van een ‘optreden’ voor patiënten. Maar eerder van een muzikale interactie. De muziek activeert de hersenen op een manier die kwetsbare patiënten kan overweldigen. Doseren en op tijd stoppen zijn dan toverwoorden. Van een toegift met bloemen is geen sprake.
Laatst speelde ik voor een oudere man waarvan de vrouw en dochter enthousiast op de muziek reageerden. Maar vader viel in slaap. Ik wilde het bij één stuk laten omdat mijnheer, anders dan meestal gebeurt, niet weer ontwaakte maar juist steeds dieper wegzakte totdat hij snurkte.
Na de laatst noot opende de man plots zijn ogen en keek mijn kant uit. Zijn armen kwamen langzaam omhoog alsof ze herrezen uit een winterslaap. Zijn broze handen die beplakt waren met infuusnaalden en lichtjes beefden, kwamen naar elkaar toe. En wat even leek op een poging om de aandacht te vragen, bleek een onverwacht teken van waardering voor de muzikant. Een welgemeend applaus dat zichtbaar moeite kostte om te geven.
De man was zo’n patiënt met verminderde spierkracht door een ernstige ziekte, die je veel ziet op IC’s. En een applaus van zo’n verzwakt iemand in een groot wit bed, daar kan geen staande ovatie of meisje met bloemen uit de coulissen tegenop!