Op een mooie lentedag rijd ik met mijn draagbare harp naar Den Bosch om te spelen op de IC voor MuzIC. Bijzonder fijn dat dit interactieve werk wel door kan en mag gaan, terwijl de ‘gewone’ concerten vanwege Corona afgezegd zijn. Onderweg luister ik afwisselend naar Radio 4, 3 en 2 om alvast inspiratie op te doen (en weg te zappen als ‘t me even niet aanstaat). Eenmaal in het Jeroen Bosch Ziekenhuis blijkt dat het nog topdrukte is op de IC. Zo druk dat voor een aantal verpleegkundigen het meivakantieverlof niet door kan gaan…
De situatie op de IC is iedere keer anders; vandaag zijn bijna alle patiënten diep in slaap, gesedeerd. Dat betekent dat er weinig directe interactie is met de patiënt. Ik zal zachte soundscapes spelen, op het ritme van de ademhalingsapparatuur. We gaan ervan uit dat de muziek doordringt in de slaap, dat het op een of andere manier binnenkomt bij de patiënt. Maar ik speel ook met de andere mensen in gedachten, voor de rust van de verpleegkundigen en andere IC medewerkers waar het al wekenlang zo druk is.
In iedere unit kies ik voor een ander klankenpalet, van klassiek tot midden Oosten. Soms is er een kort gesprek met de verpleegkundige over de achtergrond van de patiënt om de muziek zo goed mogelijk af te stemmen, of ik kijk naar de tekeningen en wenskaarten aan de wand; verder volg ik mijn intuïtie bij de muziekkeus.
Bij de laatste unit zie ik opeens een patiënt met open ogen en merk hoe fijn dat voelt: contact! De dame is bed is zeer vermoeid maar kijkt toch met open blik naar de harp. Ik speel een langzaam instrumentaal Que será será en de verpleegkundige neuriet mee “dit brengt me in vakantiestemming!”. Ze pakt een tube handcrème en geeft een liefdevolle handmassage aan mevrouw. Ook haar voeten komen aan de beurt. Mooi om zo samen te werken! Na 10 minuten vraag ik haar of het genoeg is, of dat ze graag meer muziek wil: “ja”, fluistert ze, “genoeg”. Die zelfbeschikking is heel belangrijk in een omgeving waar veel keuzes voor jou gemaakt worden.
Het uur is alweer voorbij. Bij de uitgang spreek ik een verpleegkundige: “dankjewel” zegt hij “het was mooi”. “Ik heb de hele ochtend eigenlijk geen bliepjes gehoord, laten we hopen dat het vandaag zo rustig blijft”!