Geen overdreven heupbewegingen – Rosanne Alderliefste

Eindelijk weer muziek mogen maken op de IC van Antonius Nieuwegein. “Was het weer fijn om op te treden?” vroeg de baas van mijn andere werk vandaag. “Ja, zeker! Maar het was geen echt optreden, ik heb gespeeld voor patiënten op de IC.” hoorde ik mezelf zeggen. ”Het was heel dankbaar en fijn weer. Het gaf me veel energie, ik hoop de patiënten, familieleden en medewerkers ook.” Mijn baas glimlachte en de maandag ging van start.

Grappig, dacht ik later. ‘Het was geen echt optreden’, wat bedoel ik daar eigenlijk mee? Het muziek maken op de IC is bijvoorbeeld niet minder mooi dan een optreden op een podium. In beide gevallen wil je de luisteraar even afleiden, ontspanning geven of juist even die emotie laten voelen. Het is alleen ook op zoveel fronten anders. Ik denk dat ik dat mijn baas wilde duidelijk maken: ik heb dit weekend geen groot muzikaal feestje op een breed podium gehad, met een voltallige band en net zo volle zaal (lees: 8 personen techniek). Geen grote chansons met dikke drums en bas, gierende toetsen, viool and vocals. Geen ingewikkeld arm, been, voetcoördinatie. Geen overdreven heupbewegingen. Geen knalrode lippen, geen donkerrode wijn. Geen glitters, geen glam. En toch was het fijn.

Ook al kreeg ik soms wel applaus, het gaat op de IC niet om de show. Het is geen optreden. Het gaat om even contact met de patiënten, een muzikale interactie van rust brengen, afdwalen in een vrolijk liedje, afscheid nemen, pijn vergeten en soms het laatste lied. Wat ik dus eigenlijk wilde zeggen: geen Monday Blues van een weekend lang hoofdpijn door de veel te zware wijn, eerder een kater van het contrast in hier te mogen zijn.