Het is duidelijk dat de laatste maanden de zon veel geschenen heeft; de mensen die nu op de IC liggen hebben er ook van genoten zo te zien. En nu liggen ze hier, kwetsbaar, afhankelijk. Het leven kan zomaar een ommekeer nemen. Een muzikale ronde langs de bedden maakt de link naar de zonnige thuiswereld ook even. Op de gang loopt iemand met een doos waterijsjes.
Ik loop binnen bij de eerste patiënt, die meteen uitroept “halleluja!” als ze me ziet. Dus speel ik dat gelijk genaamde nummer van Leonard Cohen en samen zingen we het refrein mee. Ik denk dat het door de gangen schalt, zo intens. Dan roept ze “danku, danku!” en ik speel een instrumentaal “Dank u, voor deze nieuwe morgen”. Dit geeft mevrouw de gelegenheid om hardop te bidden en te danken dat zij haar ogen weer heeft mogen opendoen. Ze dankt en zegent iedereen om haar heen en spreekt wensen uit voor de mensen en de wereld. Met een zacht “Amazing Grace” sluit ik de sessie bij deze bijzondere vrouw en wens ook haar het beste.
Ook op de volgende kamer is er verstilling. Ik speel zachtjes, op het ritme van de adem van de persoon in bed, steeds langzamer en rustiger. Op de monitor zie ik de zuurstofsaturatie stijgen, het getal komt zelfs even op 100%.
Daar doen we het voor.
De unit waar de meneer ligt die herstellende is van COVID-19 lijkt inmiddels wel zijn eigen huiskamer. Foto’s en kaarten aan de muur, bloemen en spulletjes op het nachtkastje. Hoe lang zouden hij en zijn familie hier al verblijven? Goed te zien dat hij aan revalidatie is begonnen. Vrouw en dochter vragen of ik het lied “dank u voor deze nieuwe morgen” weer voor ze wil spelen. Dankbaar, dat zijn ze. Meneer tikt mee met zijn vingers. Dan speel ik The Rose van Bette Middler. Dat blijkt ook een schot in de roos. Intens genieten ze van de melodie en er blijkt een Nederlandse tekst op te zijn die mevrouw zachtjes meezingt. Momentje van gedeeld geluk.
Op een andere kamer ligt een brede man op zijn buik aan de apparatuur. Aan iedere zijde een familielid. Tijdens de muziek raken ze hem aan, liefdevol, over rug en armen. Op het ritme van de zachte melodieën. Ik speel een improvisatie. Het is niet echt de muziek waar ze normaal naar luisteren maar in deze setting vonden ze het wel fijn.
De buurman had niet om muziek gevraagd maar toen hij me zag vond ie t wel interessant. Helaas klonk de combinatie van harp en de ziekenhuis alarmpjes achter t gordijn zo vals, dat ik gauw een andere toonsoort probeerde te vinden die beter combineerde. Maar dit werd ‘m ook niet. Hij bedankte me en ik mocht weer gaan. Ook dat kan gebeuren en is OK.
Sommige machines klinken echt heel vals, terwijl een anderen een “leuk” riedeltje bliepen, waarop het goed improviseren is. Dat levert dan weer verraste blikken op van familieleden die meestal vooral schrikken van iedere bliep of piep.
Na anderhalf uur is het lijstje afgevinkt. Een mooie ontroerende en diverse ronde. Keltisch, pop, religieus, improvisaties, het kwam allemaal voorbij. Met als hit van de dag The Rose. Dank weer aan de fantastische familie begeleiding van Isala Zwolle.