Op de IC van het Antonius Nieuwegein staat sinds kort een piano. De eerste keer durfde ik hem (of haar) niet aan te raken, inmiddels gewend en comfortabel om met mijn gitaar in de hand te zingen. Toch begeleid ik mezelf het liefst met piano, vertelde ik in gesprek met een verpleegkundige. “Zal ik de piano dan hierheen schuiven?” vroeg hij. “Nou, eh, nee joh, misschien straks.” Zei ik, terwijl ik mijn gitaar stevig vastklampte. Er was deze keer veel behoefte aan muziek op de afdeling, dus ik ging liever eerst nog even verder op het vertrouwde pad. Zo wilde ik verder lopen, toen iemand mij aansprak. “Hé, ik hoorde net dat jij gespeeld hebt op deze kamer?” Ik knikte. Het familielid schoot vol. “Wat lief”, zei hij. Ik vroeg of het fijn zou zijn als ik nog wat speel, nu hij erbij kon zijn. Heel graag, zei het familielid. Toeval bleek, de patiënt houdt van pianomuziek. Dus de piano kwam. Met zweethandjes, door het aanzicht van patiënt en familielid gesteund, speelde en zong ik een paar liedjes. Ik kijk over de pianokast heen en zie de emotie over de wangen rollen. Wat prachtig om dit te mogen doen.
In de tram komt het bij me binnen. Een brok in m’n keel en een traan. Al een tijdje had ik geen tranen meer gezien op de IC. “Verdorie in twee jaar nooit gejankt.” zeg ik door de telefoon tegen Maria, teamleider van de IC-muzikanten. Misschien omdat je nu zo direct terugkreeg hoeveel muziek kan betekenen voor mensen, denkt zij. Of misschien heb ik wel eerder gehuild, maar kan ik me het niet herinneren. Het is zo’n raar jaar geweest. Van veel op de IC spelen, naar even niet, naar weer terug in nog steeds een rottijd. Van IC is gewoon, naar nu kan het echt even niet, naar ze strijden nog steeds. Zo blij dat ik met muziek iets kleins kan bieden. Voor degene die een traan willen of juist een dansje naast het bed. Voor de zelf extreem muzikale patiënt die langzaam met zijn duim tikte om te kunnen klappen. De patiënt onzichtbaar, maar hoorbaar luisterend achter een gordijn. Hard roepende familieleden tegen hardhorende geliefden. De ogenschijnlijk vrolijke en geëmotioneerde medewerkers, die geïnteresseerd meeluisterden. Dank. Einde emotioneel bericht.