De redenen waarom patiënten uiteindelijk op een IC belanden, kunnen heel verschillend zijn. Soms hoor je daar als muzikant vooraf iets over. Vaak ook niet. Maar soms vertelt de patiënt in kwestie het je zelf. En dat geeft de muzikale ontmoeting iets heel persoonlijks.
Ik stond aan het voeteneind van het bed van een man op leeftijd die met ontbloot bovenlijf alleen lag op een kamer. Het liedje dat ik speelde wist hij wel te waarderen, wat hij liet blijken door de melodielijn mee te neuriën. Onze stemmen vonden elkaar onder de piepjes die alom vertegenwoordigd zijn op een IC.
De man was een beetje verward. En begon over een t.v.-uitzending waar hij een bekende zanger met gitaar had gezien. Hij kon niet op de naam van de artiest komen en bleef daarom maar vragen of ik het soms geweest was. Ik moest hem daarin teleurstellen.
De muziek bracht zijn gedachten wat tot rust. Na afloop vertelde hij verder. Dat hij net geopereerd was en daarvan nog aan het bijgekomen. Ik wenste de man een voorspoedig herstel toe. Hij vertelde daarop dat de operatie goed was verlopen en dat de vooruitzichten op een goed herstelproces gunstig leken. Want dat hadden de artsen hem verteld. Vervolgens nam hij een voorschot op zijn aanstaande herstel dat me ontroerde.
Zijn gerimpelde handen omkrulden daarbij het laken en knepen erin terwijl hij met een vrolijke glinstering in de ogen zei: ‘en als het helemaal goed komt met me, nou dan heeft dit zeker daartoe bijgedragen. Hartelijk bedankt voor jouw komst!’ Nouja een muzikant is dan geen arts, dacht ik bij mezelf, maar een beetje mooie muziek kan in elk geval wel zorgen voor een mentale oppepper. En wie weet helpt het.