Een blauwe lucht doet wonderen, grauwe lucht maakt gedachten grijs. Herkenbaar? The Common Linnets vinden in ieder geval van wel. “Skies are black and blue, I’m thinking about you, here in the calm after the storm.” Een van mijn favoriete liedjes om te spelen op de IC. Hoopvol, opzwepend en rustig tegelijkertijd, perfect aan te passen op de situatie van de patiënt, want die is elke keer anders.
Terwijl ik aan het bed van een patiënt zing, hoor ik achter een gordijn een andere patiënt meezingen. De patiënt wil heel graag een verzoeknummer waarvan de akkoorden voor mij al een tijdje weggezakt zijn. Toch maar even opzoeken dan: samen zingen we alle coupletten en refreinen uit volle borst. “Heel erg bedankt, dit had ik echt nodig.” Deze woorden en de glimlach in de ogen van de patiënt is waar we het voor doen.
Een andere patiënt schrijft een verzoekartiest op een blaadje. Het wordt een raadspel, en helaas, nadat we het handschrift ontcijferd hadden bleek het niet in mijn repertoire te zitten. “Mag ik een voorstel doen?” zeg ik tegen de patiënt, en bij het noemen van de naam van het liedje worden de ogen groot van enthousiasme en knikte de patiënt ja. “Het kwam volgens mij echt binnen bij de patiënt, hè?” zegt een verpleegkundige later nog.
In een andere kamer in een ander ziekenhuis ligt een patiënt met een verzoeklijst. De verpleegkundige drukt mij een ziekenhuis iPad in de handen. “Leg maar gewoon op het bed hoor.” “Ja, is dat goed?” vraag ik wat onzeker. Het voelt alsof ik daarmee in de privéruimte van de patiënt kom. Het is juist perfect. Staren naar een scherm moet natuurlijk geen afbreuk doen aan de interactie die je met de patiënt wil hebben. Dat krijg je jammer genoeg sneller als je je telefoon bijvoorbeeld op een tafeltje legt. Op deze manier kan ik toch goed contact maken met de patiënt. Tranen rollen over de wangen van de patiënt: emotie die soms gewoon even los wil komen.
Ik sluit het weekend vol bijzondere interacties af met spelen op de COVID-afdeling. Nog steeds onkundig laat ik mij aankleden door een van de IC-verpleegkundigen. Een patiënt zong uit volle bost Valerie mee. Meteen overal bliepjes. “Wel blijven ademen, hè!” roept de verpleegkundige. En ik moet toegeven dat ook ik het zwaarder heb dan normaal. Die mondkapjes en dat warme pak zijn nog steeds geen pretje. Gelukkig mag ik hem gewoon weer uittrekken en de inmiddels blauwe lucht in.
Gaat de wereld eindelijk weer open? De storm van de pandemie in Nederland lijkt te zijn gaan liggen, de onrust in de wereld gaat gewoon door. Ongelijkheid, klimaatcrisis en oorlog gaat verder. Is dat misschien waarom ik dit weekend meer geraakt werd dan anders? Misschien moet ik maar een liedje schrijven, knap ik ook vast van op.