Het wereldnieuws drukt je soms met de neus op de feiten. En doet je beseffen wat werkelijk belangrijk is voor een mens. Een muzikaal bezoek aan de IC kan hetzelfde effect sorteren.
Een verpleegkundige verzorgde een jonge man die goed bij kennis was. Hij was voldoende hersteld om verplaatst te worden naar een verpleegafdeling in een ander ziekenhuis dichter bij zijn woonplaats. Hij wachtte op de ambulance die hem binnen een uur kwam halen. Toen ik zijn kamer binnenstapte met mijn gitaar in de aanslag, viel ik in het gesprek dat zij hierover hadden. ‘Ja maar dan moet ik jou dus ook gaan missen’ zei hij tegen de verpleegkundige die hem al die tijd verzorgd had. ‘Maar dat wil ik niet hoor…’
Hij oogde en klonk opgewekt. En maakt een stoere en vlotte indruk en was duidelijk zeer sociaalvaardig. Ik speelde een vrolijk deuntje van Queen voor hem, in afwachting van het transport. Na het laatste akkoord volgde een dikke duim in de lucht, die vergezeld ging van een grijns van oor tot oor. ‘Wil je nog een liedje ?’
‘Rollarcoaster’ riep hij, zodra hij de akkoorden herkende van 2e liedje dat ik speelde. Persoonlijk muzikale aandacht kan ook enerverend zijn voor een herstellende IC-patiënt. Dus ik rondde mijn bezoek af en wenste hem een voorspoedige reis naar zijn nieuwe onderkomen. ‘Dankjewel’ zei hij. Hij zuchtte en liet zich ontvallen: ‘Hoe dichter ik bij huis ben, hoe liever het me is’. Halverwege die zin viel een korte stilte, waarin hij zijn emoties moest wegslikken. Zijn stem klonk niet meer zo vast want hij voelde zich ontheemd. En zijn lichaam was wel hier, maar zijn ziel was al thuis.