Zou je dat voor je vader willen zingen? – Kurt Efting

De imperfecte schoonheid van Hotel California

Het geheim van succes schuilt in een goede voorbereiding. Een muzikant zal dan ook niet zo snel onvoorbereid een podium betreden. Het bijzondere werk voor stichting MuziC op de IC toont echter vaak juist de schoonheid aan van wat niet voorbereid, maar spontaan en imperfect is.

Laatst speelde ik voor een moeder en dochter die hun vader bezochten. De patiënt viel diep in slaap tijdens bij de eerste noten. De moeder boog zich over haar man heen, keek naar hem en constateerde in mijn richting: ‘Ja hij vindt het mooi’. Ik verontschuldigde mij voor het feit dat ik door mijn mondkapje niet goed kon zingen en het bij neuriën moest laten ‘Geeft niet, ik weet er alles van’ beaamde de dochter van patiënt; ‘want ik ben zelf ook muzikant.’

Ze bleek zangeres te zijn. Hotel California zong ze graag vertelde ze mij toen ik naar haar repertoire informeerde. ‘Zou je dat voor je vader willen zingen?’ vroeg ik voorzichtig. Maar haar lichaamshouding had al verraden dat ze niet kon wachten. Haar aarzeling duurde dan ook niet lang. Heel beslist hield ze haar iPhone omhoog waar ze in no-time de liedtekst uit tevoorschijn toverde. De akkoorden van het bekende nummer kende ik gelukkig nog van bij het kampvuur.

Het moet bijzonder zijn om je dochter voor je te horen zingen, als je verstoken van contact en verbonden met ingewikkelde apparaten in een IC-bed ligt. Ik hoopte dan ook dat het deze patiënt houvast en troost zou bieden.

Toen de zangeres haar eerste noten zong, zag ik hoe de losse handgreep van haar moeder rond de arm van haar verder verstevigde. Het nummer ging goed. Konden de ouders dit moment maar samen delen, dacht ik terwijl ik oogcontact zocht met hun dochter om het lied gaande te houden. En toch is dit juist precies wat er gebeurde. Een vader en moeder in het nauw door een ziekenhuisopname, maar verbonden door het vertrouwde stemgeluid van hun dochter die zoals altijd zong: ‘such a lovely face such al lovely place’ Ik kon deze woorden alleen maar beamen. En mee opgaan in de imperfecte schoonheid van dit onverwachte moment.